The Ontology for Biomedical Investigations (OBI) is an ontology that provides terms with precisely defined meanings to describe all aspects of how investigations in the biological and medical domains are conducted. OBI re-uses ontologies that provide a representation of biomedical knowledge from the Open Biological and Biomedical Ontologies (OBO) project and adds the ability to describe how this knowledge was derived. We here describe the state of OBI and several applications that are using it, such as adding semantic expressivity to (...) existing databases, building data entry forms, and enabling interoperability between knowledge resources. OBI covers all phases of the investigation process, such as planning, execution and reporting. It represents information and material entities that participate in these processes, as well as roles and functions. Prior to OBI, it was not possible to use a single internally consistent resource that could be applied to multiple types of experiments for these applications. OBI has made this possible by creating terms for entities involved in biological and medical investigations and by importing parts of other biomedical ontologies such as GO, Chemical Entities of Biological Interest (ChEBI) and Phenotype Attribute and Trait Ontology (PATO) without altering their meaning. OBI is being used in a wide range of projects covering genomics, multi-omics, immunology, and catalogs of services. OBI has also spawned other ontologies (Information Artifact Ontology) and methods for importing parts of ontologies (Minimum information to reference an external ontology term (MIREOT)). The OBI project is an open cross-disciplinary collaborative effort, encompassing multiple research communities from around the globe. To date, OBI has created 2366 classes and 40 relations along with textual and formal definitions. The OBI Consortium maintains a web resource providing details on the people, policies, and issues being addressed in association with OBI. (shrink)

I defend a theory of mental representation that satisfies naturalistic constraints. Briefly, we begin by distinguishing (i) what makes something a representation from (ii) given that a thing is a representation, what determines what it represents. Representations are states of biological organisms, so we should expect a unified theoretical framework for explaining both what it is to be a representation as well as what it is to be a heart or a kidney. I follow Millikan in explaining (i) in terms (...) of teleofunction, explicated in terms of natural selection. -/- To explain (ii), we begin by recognizing that representational states do not have content, that is, they are neither true nor false except insofar as they both “point to” or “refer” to something, as well as “say” something regarding whatever it is they are about. To distinguish veridical from false representations, there must be a way for these separate aspects to come apart; hence, we explain (ii) by providing independent theories of what I call f-reference and f-predication (the ‘f’ simply connotes ‘fundamental’, to distinguish these things from their natural language counterparts). -/- Causal theories of representation typically founder on error, or on what Fodor has called the disjunction problem. Resemblance or isomorphism theories typically founder on what I’ve called the non-uniqueness problem, which is that isomorphisms and resemblance are practically unconstrained and so representational content cannot be uniquely determined. These traditional problems provide the motivation for my theory, the structural preservation theory, as follows. F-reference, like reference, is a specific, asymmetric relation, as is causation. F-predication, like predication, is a non-specific relation, as predicates typically apply to many things, just as many relational systems can be isomorphic to any given relational system. Putting these observations together, a promising strategy is to explain f-reference via causal history and f-predication via something like isomorphism between relational systems. -/- This dissertation should be conceptualized as having three parts. After motivating and characterizing the problem in chapter 1, the first part is the negative project, where I review and critique Dretske’s, Fodor’s, and Millikan’s theories in chapters 2-4. Second, I construct my theory about the nature of representation in chapter 5 and defend it from objections in chapter 6. In chapters 7-8, which constitute the third and final part, I address the question of how representation is implemented in biological systems. In chapter 7 I argue that single-cell intracortical recordings taken from awake Macaque monkeys performing a cognitive task provide empirical evidence for structural preservation theory, and in chapter 8 I use the empirical results to illustrate, clarify, and refine the theory. (shrink)

This is a Turing Machine which computes the exponential function f(x,y) = xˆy. Instructions format and operation of this machine are intended to best reflect the basic conditions outlined by Alan Turing in his On Computable Numbers, with an Application to the Entscheidungsproblem (1936), using the simplest single-tape and single-symbol version, in essence due to Kleene (1952) and Carnielli & Epstein (2008). This machine is composed by four basic task machines: one which checks if exponent y is zero, a (...) second which checks if base x is zero, a third that is able to copy the base, and a fourth able to multiply multiple factors (in this case, factors will be all equal). They were conveniently separated in order to ease the reader's task to understand each step of its operation. We adopt the convention that a number n is represented by a string of n+1 symbols "1". Thus, an entry (x, y) will be represented by two respective strings of x+1 and y+1 symbols "1", separated by a single "0" (or a blank), and as an output, this machine will generate a string of (xˆy)+1 symbols "1". Some of the instructions are followed by a brief description of what's going on. (shrink)

Bu çalışmada; bilim, sözdebilim ayrımına yönelik tasarlanan öğretim etkinliklerinin, 7. sınıf öğrencilerinin sözdebilimsel inançlarına ve eleştirel düşünme becerilerine etkisini araştırmak ayrıca hangi bilimsellik ve hatalı bilimsellik ölçütlerine sahip olduklarını belirlemek amaçlanmıştır. Bu amaçlar doğrultusunda araştırmanının modeli iç içe karma desen olarak belirlenmiştir. Çalışma, 2018-2019 eğitim öğretim yılının ikinci döneminde, Kocaeli ili Başiskele ilçesinde bulunan bir devlet ortaokulunda gerçekleştirilmiştir. Çalışmanın nicel kısmında bir deney (n=29) ve bir kontrol (n=30) grubu olmak üzere 59 öğrenci, nitel kısmında ise deney grubunda bulunan 29 öğrenci (...) bulunmaktadır. On hafta süren araştırmada deney grubunda; farklı sözdebilimsel içerikler yer alan bilim, sözde–bilim ayrımı bağlamında hazırlanan etkinlikler ile öğretim gerçekleştirilmiş, kontrol grubundaysa mevcut öğretim programında öngörülen etkinliklerle ders işlenmiştir. Çalışmaların tamamı seçmeli bilim uygulamaları derslerinde gerçekleştirilmiştir. Veri toplama aracı olarak; Sözdebilim İnanç Ölçeği, Eleştirel Düşünme ölçekleri Takımı ve araştırmacı tarafından geliştirilen öğrenci görüşme formları kullanılmıştır. Verilerin analizinde, karışık ölçümler için iki yönlü varyans analizi ve içerik analizi kullanılmıştır. Ayrıca veri analizlerinde, SPSS 18.0 paket programı ve Nvivo 12 nitel veri analizi programından yararlanılmıştır. Araştırmanın bulgularına göre, 7. sınıf öğrencilerinin eleştirel düşünme becerileri orta, sözdebilimsel inançları yüksektir. Tasarlanan öğretim etkinlikleri öğrencilerin eleştirel düşünme becerilerini arttırmış, sözdebilimsel inançlarını azaltmıştır. Öğrenci görüşlerinde tespit edilen hatalı bilimsellik ölçütleri, mantığa bürüme, etkililik, bilimsel kavramlar içerme, otoriteye dayanma, kaynak içerme, geçmişten gelen bilgi ve çoğunluk görüşüdür. Öğrenci görüşlerinde tespit edilen bilimsellik ölçütleri ise ölçütleri kanıtlanabilirlik, test edilebilirlik, tutarlılık, tekrarlanabilirlik, bilim dünyasının desteği, mantığa aykırılık ve kasıtlı bilimsel jargondur. Yapılan sözdebilimsel içerikli etkinlikler arasında öğrencilerin en fazla hataya düştükleri etkinlikler astroloji ve antik astronot kuramı olmuştur. (shrink)

Bu çalışmada öğrencilerin bilimle tanışmasında anahtar rol oynayan sınıf öğretmenlerinin ve geleceğin sınıf öğretmeni olan sınıf öğretmeni adaylarının bilimin doğasına yönelik görüşlerinin ve bilim-sözde bilim ayrımı inanışlarının incelenmesi ve değişkenler açısından değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Araştırmanın çalışma grubu Orta Karadeniz Bölgesi’nde yer alan bir ilin merkez ilçesinde yer alan 344 sınıf öğretmeni ve bu ilde sınıf öğretmenliği bölümünde öğrenim gören 240 öğrenci olarak belirlenmiş, gönüllülük esasına dayalı olarak 172 öğretmen ve 136 öğretmen adayından veri toplanmıştır. Bu araştırmada veriler ‘Sözde-Bilim İnanış (...) Ölçeği’ ve ‘Bilimin Doğası İnanışları Ölçeği’ kullanılarak elde edilmiştir. Konunun farklı değişkenler açısından değerlendirilmesi amacıyla ölçekler dışında ‘Kişisel Bilgi Formu’ kullanılmıştır. Özcan ve Turgut (2014) tarafından geliştirilen ‘Bilimin Doğası İnanışları Ölçeği’ 7 faktör ve 37 sorudan oluşmaktadır. Ölçekle ilgili yapılan analizlerde ölçeğin güvenirlik katsayısı 0,70 olarak bulunmuştur. Ölçek yetişkin grubu için hazırlandığından faktör analizi yeniden yapılmamıştır. Çetinkaya ve Taşar (2018) tarafından geliştirilen ‘Sözde-Bilim İnanış Ölçeği’ 3 faktör ve 21 sorudan oluşmaktadır. Ölçek ortaokul öğrencileri için hazırlandığından ve bu çalışmada da yetişkin grubu ile uygulama yapıldığından faktör analizi yeniden yapılmıştır. (shrink)

Creativity pervades human life. It is the mark of individuality, the vehicle of self-expression, and the engine of progress in every human endeavor. It also raises a wealth of neglected and yet evocative philosophical questions: What is the role of consciousness in the creative process? How does the audience for a work for art influence its creation? How can creativity emerge through childhood pretending? Do great works of literature give us insight into human nature? Can a computer program really be (...) creative? How do we define creativity in the first place? Is it a virtue? What is the difference between creativity in science and art? Can creativity be taught? The new essays that comprise The Philosophy of Creativity take up these and other key questions and, in doing so, illustrate the value of interdisciplinary exchange. Written by leading philosophers and psychologists involved in studying creativity, the essays integrate philosophical insights with empirical research. CONTENTS I. Introduction Introducing The Philosophy of Creativity Elliot Samuel Paul and Scott Barry Kaufman II. The Concept of Creativity 1. An Experiential Account of Creativity Bence Nanay III. Aesthetics & Philosophy of Art 2. Creativity and Insight Gregory Currie 3. The Creative Audience: Some Ways in which Readers, Viewers and/or Listeners Use their Imaginations to Engage Fictional Artworks Noël Carroll 4. The Products of Musical Creativity Christopher Peacocke IV. Ethics & Value Theory 5. Performing Oneself Owen Flanagan 6. Creativity as a Virtue of Character Matthew Kieran V. Philosophy of Mind & Cognitive Science 7. Creativity and Not So Dumb Luck Simon Blackburn 8. The Role of Imagination in Creativity Dustin Stokes 9. Creativity, Consciousness, and Free Will: Evidence from Psychology Experiments Roy F. Baumeister, Brandon J. Schmeichel, and C. Nathan DeWall 10. The Origins of Creativity Elizabeth Picciuto and Peter Carruthers 11. Creativity and Artificial Intelligence: a Contradiction in Terms? Margaret Boden VI. Philosophy of Science 12. Hierarchies of Creative Domains: Disciplinary Constraints on Blind-Variation and Selective-Retention Dean Keith Simonton VII. Philosophy of Education (& Education of Philosophy) 13. Educating for Creativity Berys Gaut 14. Philosophical Heuristics Alan Hájek. (shrink)

ENG: The advancement of artificial intelligence (AI) presents a duality of opportunity and risk. On the one hand, there are potential dangers inherent in the development of AI. However, on the other hand, the advent of AI also offers humanity a multitude of possibilities for improvement and advancement. The aesthetic values and cultural expressions that artists encounter in their environment serve to redefine the aesthetic judgments they form, thus determining the paths they subsequently follow. The objective of this research is (...) to examine the impact of AI on the field of aesthetics and culture to identify the changes and transformations occurring within the world of art and design. In the conventional domain of aesthetics, emphasis is placed upon the finished object as a singular entity that will be interpreted as a completed work. In contrast, the emerging field of ‘new aesthetics’ prioritizes the atmosphere, directing our focus to the physical object, which is perceived as a spatial extension. Accordingly, the object is not defined by its intrinsic content, but rather its capacity to expand and occupy space. Thus, the domain of aesthetics has evolved to encompass a spatial dimension. Despite the growing interest in the aesthetic dimensions of AI, there has been little discussion to date about the relationship between atmosphere and the field of AI. This study aims to highlight the lack of attention given to this topic in academic discourse and to introduce a new approach to it. Several implications (regarding general propositions and constituents AI aesthetics) has been placed and finalized with layers of hallucination. The application of AI enables the augmentation of the hallucinatory capabilities of the imagination. However, a current challenge is the tendency of AI-powered digital assistants, such as ChatGPT, to hallucinate and present unreal information as if it were real. In this sense, the relationship between AI and hallucination is evolving in a manner that is perceived to be negative. This is justified given the problematic nature of this issue in scientific studies. However, when considered from the perspective of artistic production, there may be potential for new avenues of creativity and imaginative expression. A reappraisal of the role of atmospheric factors in space design is required. The introduction of a novel aesthetic layer to the atmosphere through the use of AI is a possibility, given the hallucinatory tendencies of AI. - TR: Yapay zekanın gelişimi, insanlık için önemli fırsatlar sunarken, aynı zamanda yeni zorluklar ve riskler de ortaya çıkarmaktadır. Ancak, doğru bir şekilde yönetildiğinde ve kullanıldığında, yapay zeka teknolojisi insan hayatını önemli ölçüde iyileştirebileceği ve birçok alanda yenilikler getirebileceği ön görülmektedir. Estetik değerler ve kültürel ifadeler, sanatçıların estetik yargılarını yeniden tarif etmekte ve izledikleri yolları belirlemektedir. Bu araştırma sanat ve tasarım dünyasındaki değişim ve dönüşümleri incelemek adına yapay zekanın estetik ve kültür alanına tesirini irdelemektedir. Konvansiyonel estetikte nesneye tamamlanmış bir çalışma olarak yorumlanacak bitmiş bir varlık olarak odaklanılmıştır. Ancak atmosferi merkeze alan yeni estetik, odak noktamızı mekandaki fiziksel bir uzantı olan nesneye yöneltmektedir. Dolayısıyla nesne 'içerdiği' şeyle değil, mekana yayılma şekliyle karakterize edilmektedir. Böylelikle estetik teori mekânsal katmanlar edinmiştir. Yapay zeka bağlamında estetik tartışmalarında bir ivme kazanılmış olsa da aynı hareketlilik atmosfer ile yapay zekanın ilişkisinde henüz kurulmamıştır. Bu çalışma literatürdeki bu eksikliğe işaret etmeyi ve bir giriş yapmayı hedeflemektedir. Tartışma önermeler olarak şu başlıklar altında toplanmıştır: Teknik arkaplandaki atmosfer tecrübesinin önemi; Deneyimi fazla olan aktörlerin hiyerarşisi; Kısmi telif hakkına yönelik ‘kısmi’ tanımlamalarının gerekliliği; Çizim becerisiden atmosfer üretme becerisine bir yolculuk; Kültürel ve bedensel referansların yorumlanabilmesi. Yapay zekanın estetiğine dair yapı taşları ise şu başlıklar altında toplanmıştır: Estetik akıntı; Yarı-geçirgen bir estetik; Yapay zekanın ara-fenomen olarak incelenmesi; Metaforik istemler; Halüsinatif katmanlar ve alternatif değerlendirmeler. Çalışmanın sonunda odaklanılan konu yapay zekanın gücü ile imgelemin halüsinatif katmanları artırılabilme potansiye olmuştur. Halüsinasyona dair şuan gündemde olan yegane konu ChatGPT gibi yapay zeka asistanlarının halüsinasyon görmeleri ve gerçek olmayan bilgilerin gerçekmiş gibi sunulmasıdır. Bu haliyle yapay zekanın halüsinasyon ile ilişkisi negatif bir tandansta ilerlemektedir. Bu bilimsel çalışmalarda bir problem olması sebebiyle haklı bir negativiteye sahiptir. Ancak sanatsal üretim tabanında bakıldığında imgelemde yeni kapılar açılabilir. Bu konu özellikle mekanın tasarımına gelindiğinde atmosferik etmenler yeniden değerlendirilmelidir. Atmosferin yapay zeka ile yeni bir estetik katman açması yapay zekanın halüsinasyon yatkınlıklarıyla gerçekleşebilir. (shrink)

Bu çalışmanın amacı, okuma kültürünün geliştirilmesine yönelik aile farkındalık programının (OKGYAFP) çocukta okuma kültürü oluşturmaya yönelik aile yeterliliğine etkisini belirlemek ve ailelerin OKGYAFP deneyimlerinin okuma kültürü oluşturmaya yönelik yeterliliklerini nasıl değiştirdiğini keşfetmektir. Bu nedenle çalışmada karma yöntem araştırma desenlerinden açımlayıcı sıralı karma desen kullanılmıştır. Araştırmanın nicel aşamasında öntest-sontest kontrol gruplu yarı deneysel desen tercih edilmiştir. Nitel aşamasında ise odak grup görüşmeleri yapılmıştır. Araştırmanın nicel boyutunun katılımcılarını Aydın ili Köşk ilçesinde bulunan bir devlet okulunun iki 2. sınıf şubesinin gönüllü velileri (n=30) (...) oluşturmuştur. Nitel boyutunun çalışma grubunu ise araştırmanın deney grubunda yer alan velilerden gönüllü 10 kişi oluşturmuştur. Araştırmada veri toplama aracı olarak Okuma Kültürü Oluşturmada Aile Yeterliliği Ölçeği ve görüşme formu kullanılmıştır. Bu araştırmanın nicel verilerinin analizi için betimsel istatistiklerin yanı sıra tek yönlü kovaryans analizinden (ANCOVA) yararlanılmıştır. Nitel veriler ise içerik analizi yöntemiyle çözümlenmiştir. Araştırmanın bulgularına göre deney grubu velilerinin okuma kültürü oluşumunda aile yeterliliği son test puanlarının anlamlı düzeyde farklılaştığı görülmüştür. Ayrıca OKGYAFP’nin deney grubunu oluşturan veliler üzerinde okuma kültürü ediniminde aile yeterliliği noktasında yüksek etkiye sahip olduğu bulgusuna da ulaşılmıştır. Araştırma sonucunda aileler programın okuma kültürü bağlamında farkındalık oluşturduğunu ifade etmiştir. Katılımcı ailelerin programın sonunda okuma kültürü oluşturmada aile yeterliliği düzeyleri ile programa ilişkin görüşlerinin tam olarak örtüştüğü de görülmüştür. (shrink)

Bu çalışmada küçük yaşlardan itibaren düşünmek ve sorgulamaktan zevk alan çocuklara düşünme becerisi kazandırma, düşündüklerini anlamlandırmalarını sağlayan en etkili yollardan biri olan Çocuklar İçin Felsefe (P4C) Yaklaşımının ilkokul öğrencilerinin fene yönelik tutum ve problem çözme becerisine etkisi araştırılmıştır. Araştırmada düşünmenin ne anlama geldiği, birkaç düşünme becerisinin (yaratıcı, eleştirel, tutum, problem çözme düşünmenin) özellikleri; felsefi düşünmenin ve temel özelliklerinin ne olduğu vurgulanarak felsefî düşünmenin, yaratıcı, eleştirel ve yansıtıcı düşünme özellikleriyle birlikte fen bilimleri dersine olan tutum ve öğrencilerin problem çözme becerileri (...) ortak olan ve ayırt edici özellikleri açıklanmaya çalışılmıştır. Çocuklar İçin Felsefenin tarihsel gelişimi, ulaşmak istediği amaçlar, içerdiği yöntemler, kolaylaştırıcı olarak öğretmenin rolü ve sağladığı faydalar ele alınmıştır. Sonuçta, çocuğa felsefi düşünmenin kazandırılmasında, geliştirilmesinde ve çocuğa düşünebilme becerisi kazandırmada çocuklar için felsefe eğitiminin en etkili ve verimli yollardan biri olduğu ortaya koyulmaya çalışılmıştır. Bu çalışma Çocuklar için Felsefe Yaklaşımının uygulama basamaklarına ilişkin bilgilere de yer vermektedir. Çocuklar İçin Felsefe uygulamalarını 7 hafta ve her derste 3 saat olmak üzere toplamda 21 saat şeklinde, Şanlıurfa ili Haliliye ilçesinde bir devlet okulunda öğrenim görmekte olan 4. sınıf öğrencilerinden seçilen deney ve kontrol grubu ile gerçekleştirilmiştir. Bu süreç karma araştırma yöntemi kullanılarak yürütülmüştür. Bu araştırmada nicel veriler toplanıp analiz edildikten sonra nitel veriler toplandığı için açıklayıcı sıralı karma araştırma yönteminin kullanılması tercih edilmiştir. Araştırmanın nicel boyutunda; ön test-son test kontrol gruplu yarı deneysel desen kullanılmıştır. Araştırmanın nitel boyutunda; verilerin derinlemesine analizi yapılacağı için durum çalışması kullanılmıştır. Çocuklar için felsefe yaklaşımının ilkokul öğrencilerinin fene yönelik tutum ve problem çözme becerisine etkisine ilişkin değişkenler özenle incelenmiş ve bulgular yorumlanmıştır. Elde edilen bulgular sonucunda; Çocuklar için Felsefe Yaklaşımının öngördüğü etkinlikler ve uygulamalar kullanılarak yürütülen öğretimin; 4.sınıf öğrencilerinin fene yönelik tutum ve problem çözme becerisini olumlu yönde etkilediği sonucuna ulaşılmıştır. (shrink)

Her din ve mistik kültürde ortaya çıkan dinî tecrübelerin felsefe, kelam ve fıkıh gibi bilim alanlarında farklı açıklamaları yapılmış, akli olup olmadığı sorgulanmıştır. Vahiy, keramet, vecd, hulul, tecelli gibi kavramlara açıklamalar getirilmiştir. Fakat bu tür tecrübelerin insanın fizyolojik ve psikolojik mekanizmalarıyla ne tür bir bağlantısı olduğu İslam düşünce geleneğinde pek tartışılmamıştır. Bu tür tecrübe yaşayan kişilerin sorunlu olup olmadığı tıbbi açıdan değerlendirilmemiştir. Dini tecrübeleri tıbbî bir sorun olarak ele alıp bu tecrübeleri ‘deney’ konusu yaparak inceleyen ilk düşünür William James’tir (ö.1910). (...) O, The Varieties of Religious Experience adlı kitabında her türlü ‘dini’ olarak ifade edilen tecrübeleri ele alıp açıkladığı gibi, dini olmayan ama dini tecrübelere benzer mistik tecrübeleri de araştırıp, incelemiştir. Fakat James, araştırmasında dini ve mistik tecrübe ayırımı yapmamıştır. İkili bir ayırma tabi tutulmadan bütün tecrübelerin tek bir başlık altında incelenip ‘psikolojik durum’ olarak kabul edilmesi bu bildirinin ele aldığı ana sorundur. Bütün tecrübeler tek bir başlık altında ele alınırsa peygamberlerin tecrübeleri (vahiy) ile bunun dışında yer alan mistik tecrübelerin (vecd, keramet) bir farkı kalmayacaktır. Bu ikisini ayırmak için akli kriterleri ve tecrübelerinin ana iddialarını değerlendirip ele almak gerekir. Vahiy tecrübelerinin temel iddialarıyla mistik tecrübelerin iddialarını karşılaştırdığımızda vahiy tecrübelerinin akli kriterlere uygun olduğu ve tıbbi açıdan hastalıklı bir insanın tecrübesi olmadığı görülecektir. Mistik tecrübeler de ise durum bunun tersi görünmektedir. Mistik tecrübeler geçirenlerin çoğu zaman depresyon, manik ve çoğu zaman da uyuşturucu ile ortaya çıktığı, bunalımlı ve savaş dönemlerinde bu tür tecrübelerin arttığı görülür. Bu şekilde vahiy tecrübesinin doğruluğu ortaya konduğunda toplumu etkileyen dini inançların doğru kaynağına yönelmek mümkün olur. Mistik tecrübelerin ise hastalıklı zihnin ürünü olması nedeniyle insanları saptırıcı, dinden çıkarıcı ve akıl dışı olduğu ortaya çıkar. Bu şekilde dini inançların istikameti doğru bir şekilde çizilmiş olur. (shrink)

Bu çalışmada; bilim, sözdebilim ayrımına yönelik tasarlanan öğretim etkinliklerinin, 7. sınıf öğrencilerinin sözdebilimsel inançlarına ve eleştirel düşünme becerilerine etkisini araştırmak ayrıca hangi bilimsellik ve hatalı bilimsellik ölçütlerine sahip olduklarını belirlemek amaçlanmıştır. Bu amaçlar doğrultusunda araştırmanının modeli iç içe karma desen olarak belirlenmiştir. Çalışma, 2018-2019 eğitim öğretim yılının ikinci döneminde, Kocaeli ili Başiskele ilçesinde bulunan bir devlet ortaokulunda gerçekleştirilmiştir. Çalışmanın nicel kısmında bir deney (n=29) ve bir kontrol (n=30) grubu olmak üzere 59 öğrenci, nitel kısmında ise deney grubunda bulunan 29 öğrenci (...) bulunmaktadır. On hafta süren araştırmada deney grubunda; farklı sözdebilimsel içerikler yer alan bilim, sözde–bilim ayrımı bağlamında hazırlanan etkinlikler ile öğretim gerçekleştirilmiş, kontrol grubundaysa mevcut öğretim programında öngörülen etkinliklerle ders işlenmiştir. Çalışmaların tamamı seçmeli bilim uygulamaları derslerinde gerçekleştirilmiştir. Veri toplama aracı olarak; Sözdebilim İnanç Ölçeği, Eleştirel Düşünme ölçekleri Takımı ve araştırmacı tarafından geliştirilen öğrenci görüşme formları kullanılmıştır. Verilerin analizinde, karışık ölçümler için iki yönlü varyans analizi ve içerik analizi kullanılmıştır. Ayrıca veri analizlerinde, SPSS 18.0 paket programı ve Nvivo 12 nitel veri analizi programından yararlanılmıştır. Araştırmanın bulgularına göre, 7. sınıf öğrencilerinin eleştirel düşünme becerileri orta, sözdebilimsel inançları yüksektir. Tasarlanan öğretim etkinlikleri öğrencilerin eleştirel düşünme becerilerini arttırmış, sözdebilimsel inançlarını azaltmıştır. Öğrenci görüşlerinde tespit edilen hatalı bilimsellik ölçütleri, mantığa bürüme, etkililik, bilimsel kavramlar içerme, otoriteye dayanma, kaynak içerme, geçmişten gelen bilgi ve çoğunluk görüşüdür. Öğrenci görüşlerinde tespit edilen bilimsellik ölçütleri ise ölçütleri kanıtlanabilirlik, test edilebilirlik, tutarlılık, tekrarlanabilirlik, bilim dünyasının desteği, mantığa aykırılık ve kasıtlı bilimsel jargondur. Yapılan sözdebilimsel içerikli etkinlikler arasında öğrencilerin en fazla hataya düştükleri etkinlikler astroloji ve antik astronot kuramı olmuştur. (shrink)

Azərbaycan elm tarixini tədqiq edərkən dövrün tələbindən çıxış edilərək ərəb və fars dillərində yazılmış çoxlu əsərlərə rast gəlirik. Bu əsərlərdən biri də dahi alim Nəsirəddin Tusinin fars dilində məntiqə dair yazdığı Əsasül-iqtibas əsəridir. Əsər ilk dəfə 2022-ci ildə nəşr edilərək oxucu və tədqiqatçıların ixtiyarına verilmişdir. Əsasül-iqtibas əsəri XIII əsrin ortalarında yazılmışdır. Əsərin yazılmasından təqribən səkkiz əsrə yaxın vaxt keçmişdir. Bu müddət ərzində həmin əsərdə istifadə edilən bir sıra termin və sözlər artıq müasir fars dilində istifadə edilmir. Əsərin məntiqə aid olması (...) və həm də bir sıra sözlərin günümüzdə istifadə edilməməsi onun tərcüməsini çətinləşdirən amillər kimi qeyd etmək olar. Bundan əlavə burada istifadə edilən bəzi terminlərin gündəlik danışığımzda fərqli mənada istifadə edildiyindən həmin sözlərin və terminlərin izah edilməsi zərurəti yaranmışdır. Habelə orta əsr müəlliflərinin əsərlərinin tədqiqi zamanı eyni bir sözün müxtəlif müəlliflər tərəfindən fərqli mənalarda işlədildiyinin də şahidi oluruq ki, bu da həmin termin və anlayışların Azərbaycan dilinə tərcüməsi zamanı izahının verilməsinə ehtiyac yaradır. Hal-hazırda müraciət etdiyiniz bu kitab Nəsirəddin Tusinin ən mühüm və genişhəcmli əsərlərindən biri olan “Əsasül-iqtibas”-ın tərcüməsi zamanı əsərin orijinalında işlədilmiş ərəb-fars sözlərinin izahlı tərcüməsi yönündə tərtib edilmişdir. Bu lüğətlərin tərcüməsi və izahı ilə tanış olmaqla Nəsirəddin Tusinin ərəb-fars dillərində yazılmış digər əsərlərinin tərcüməsi zamanı da yararlanmaq olar. Müəyyən bir ixtisas və peşəni və ya həmin peşə və ixtisasa aid olan terminləri başa düşmək üçün həmin istiqamət üzrə tərtib edilən terminolji lüğətlərə ehtiyac duyulur. Bu istiqamətdə zaman-zaman müxtəlif ixtisaslar üzrə terminoloji lüğətlərin nəşr edildiyini müşahidə edirik. Azərbaycan dilində məntiqi terminlərin izahından ibarət xüsusi termonoloji lüğətlərin də tərtib edilməsi zərurəti vardır. Çünki məntiq terminlərinin izahınına adətən rus dilində yazılmış ədəbiyyatda, bir neçə terminin izahı verilmiş məntiq kitablarında və ya fəlsəfi terminlərdən ibarət ensiklopediya və lüğətlərdə rast gəlmək mümkündür. Bir tərəfdən, yaranmış boşluğu doldurmaq, digər tərəfdən isə məntiq ixtisası üzrə təhsil alan tələbə və mütəxəssislərə kömək etmək üçün bu lüğəti tərtib etmək qərarına gəldik. 222 sözün izah və tərcüməsindən ibarət olan bu kitabı həmin istiqamətdə olan boşluğu doldurmaq üçün kiçik və eyni zamanda mühüm bir addım hesab etmək olar. Burada sözlərin tərcüməsi ilə yanaşı bir sıra terminlərin izahı da verilmişdir. Əsasən Əsasül-iqtibas adlı məntiqi əsəri tərcümə edərkən qarşıya çıxan çətin və mürəkkəb sözlərin izahının verilməsinə üstünlük verilmişdir. Tərcümə zamanı müxtəlif illərdə nəşr edilən Əsasül-iqtibas əsərlərinə də müraciət edilmişdir. Bu əsərlərin bəzisində Əsasül-iqtibas əsərində istifadə edilən bəzi terminlərin izahı da verilmişdir. Bu izahlar bəzən tərcümə zamanı ifadənin daha səlis və daha dəqiq başa düşülməsinə imkan vermişdir. Bu lüğət kitabı tərtib edilərkən həmin əsərlərdə mövcud olan terminlər və onların izahından da istifadə edilmişdir. Bəzən məntiqi terminlərlə yanaşı kəlam, fəlsəfə və s. elmlərdə istifadə edilən terminləri də qeyd etmişik. Çünki bu terminlər bizə məntiqdə işlədilən bəzi ifadələrin daha asan başa düşülməsinə imkan verəcəkdir. “Əsasül-iqtibasa dair terminlər” lüğəti adlı bu kitabı bu sahədə atılmış ilk addımlardan biri olduğu üçün gələcəkdə daha sanballı və həcmcə daha geniş terminoloji lüğətlərin hazırlanması nəzərdə tutulur. (shrink)

Moral duties are regularly attributed to groups. Does this make conceptual sense or is this merely political rhetoric? And what are the implications for these individuals within groups? Collins outlines a Tripartite Model of group duties that can target political demands at the right entities, in the right way and for the right reasons.

Some contemporary states are morally culpable for historically distant wrongs. But which states for which wrongs? The answer is not obvious, due to secessions, unions, and the formation of new states in the time since the wrongs occurred. This paper develops a framework for answering the question. The argument begins by outlining a picture of states’ agency on which states’ culpability is distinct from the culpability of states’ members. It then outlines, and rejects, a plausible-seeming answer to our question: that (...) culpability transmits from a past state’s action to a present state just if the two states share a numerical identity, for example as determined by international law. I advocate a different answer: culpability transmits from a past action to a present state to the extent that the present state ‘descends from’ the aspects of the past state that underpinned the past action. One potential upshot is that some present-day settler-colonies (such as Australia) are culpable for the centuries-ago invasion of their lands by European powers—even though these states did not perform these invasions and indeed did not exist at the time. (shrink)

ABSTRACT:Organismal superposition holds that the same individual both is and is not an organism, as a consequence of organismal pluralism. When coupled with the assumption that death is the cessation of an organism, this entails that there is no unique answer as to whether brain death is biological death. This essay argues that concerns about organismal pluralism and superposition do not undermine a theory of biological death, nor entail any metaphysical indeterminacy about the biological vital status of a brain-dead individual.

Which kinds of responsibility can we attribute to which kinds of collective, and why? In contrast, which kinds of collective responsibility can we not attribute—which kinds are ‘gappy’? This study provides a framework for answering these questions. It begins by distinguishing between three kinds of collective and three kinds of responsibility. It then explains how gaps—i.e. cases where we cannot attribute the responsibility we might want to—appear to arise within each type of collective responsibility. It argues some of these gaps (...) do not exist on closer inspection, at least for some collectives and some of the time. (shrink)

Plausibly, only moral agents can bear action-demanding duties. Not all groups are moral agents. This places constraints on which groups can bear action-demanding duties. Moreover, if such duties imply ability then moral agents – of both the individual and group varieties – can only bear duties over actions they are able to perform. I tease out the implications of this for duties over group actions, and argue that groups in many instances cannot bear these duties. This is because only groups (...) with the right kind of structure – groups I call ‘collectives’ – have the agency to bear action-demanding duties. Yet neither can individuals bear these duties, assuming that individuals cannot perform group actions and that duty implies ability. This appears to leave us at a loss when assigning duties to perform some group actions. I argue we can solve this problem by assigning collectivization duties to individuals – duties to form a collective that then incurs a duty over the action. I give criteria for when individuals have collectivization duties and discuss the demands these duties place on their bearers. (shrink)

In this chapter, Stephanie Collins examines the idea that individuals can acquire ‘membership duties’ as a result of being members of a group that itself bears duties. In particular, powerful and wealthy states are duty-bearing groups, and their citizens have derivative membership duties (for example, to contribute to putting right wrongs that have been done in the past by the group in question, and to increase the extent to which the group fulfils its duties). In addition, she argues, individuals (...) have duties to signal their willingness to coordinate with others so as to do more good than the sum of what each could do on their own. Putting these two things together, Collins suggests, individuals’ duties in (for instance) matters of global poverty might be largely driven by such group-based considerations, leaving little room for the duties that would follow from more individualistic reasoning. (shrink)

This paper investigates agents’ blameworthiness when they are part of a group that does harm. We analyse three factors that affect the scope of an agent’s blameworthiness in these cases: shared intentionality, interpersonal influence, and common knowledge. Each factor involves circumstantial luck. The more each factor is present, the greater is the scope of each agent’s vicarious blameworthiness for the other agents’ contributions to the harm. We then consider an agent’s degree of blameworthiness, as distinct from her scope of blameworthiness. (...) We suggest that an agent mostly controls her degree of blameworthiness—but even here, luck constrains what possible degrees of blameworthiness are open to her. (shrink)

Modal epistemologists parse modal conditions on knowledge in terms of metaphysical possibilities or ways the world might have been. This is problematic. Understanding modal conditions on knowledge this way has made modal epistemology, as currently worked out, unable to account for epistemic luck in the case of necessary truths, and unable to characterise widely discussed issues such as the problem of religious diversity and the perceived epistemological problem with knowledge of abstract objects. Moreover, there is reason to think that this (...) is a congenital defect of orthodox modal epistemology. This way of characterising modal epistemology is however optional. It is shown that one can non-circularly characterise modal conditions on knowledge in terms of epistemic possibilities, or ways the world might be for the target agent. Characterising the anti-luck condition in terms of epistemic possibilities removes the impediment to understanding epistemic luck in the case of necessary truths and opens the door to using these conditions to shed new light on some longstanding epistemological problems. (shrink)

When a liberal-democratic state signs a treaty or wages a war, does its whole polity do those things? In this article, we approach this question via the recent social ontological literature on collective agency. We provide arguments that it does and that it does not. The arguments are presented via three considerations: the polity's control over what the state does; the polity's unity; and the influence of individual polity members. We suggest that the answer to our question differs for different (...) liberal-democratic states and depends on two underlying considerations: the amount of discretion held by the state's officeholders; the extent to which the democratic procedure is deliberative rather than aggregative. (shrink)

The ethics of care has flourished in recent decades yet we remain without a succinct statement of its core theoretical commitment. This book uses the methods of analytic philosophy to argue for a simple care ethical slogan: dependency relationships generate responsibilities. It uses this slogan to unify, specify and justify the wide range of views found within the care ethical literature.

Philosophers increasingly argue that collective agents can be blameworthy for wrongdoing. Advocates tend to endorse functionalism, on which collectives are analogous to complicated robots. This is puzzling: we don’t hold robots blameworthy. I argue we don’t hold robots blameworthy because blameworthiness presupposes the capacity for a mental state I call ‘moral self-awareness’. This raises a new problem for collective blameworthiness: collectives seem to lack the capacity for moral self-awareness. I solve the problem by giving an account of how collectives have (...) this capacity. The trick is to take seriously individuals’ status as flesh-and-blood material constituents of collectives. The idea will be: under certain conditions that I specify, an individual can be the locus of a collective's moral self-awareness. The account provides general insights concerning collectives’ dependence on members, the boundaries of membership, and the locus of collectives’ phenomenology. (shrink)

In “A Tension in the Strong Program: The Relation between the Rational and the Social”, Shahram Shahryari (2021) advances the following thesis: In his Strong Program in the sociology of science, David Bloor blames traditional philosophy of science for adopting a dualist strategy in explaining scientific developments, as it employs rational explanation for successful science and social explanation for flawed science. Instead, according to Bloor, all scientific developments should be explained monistically, i.e. in terms of social causes. This is also (...) referred to as the Symmetry Principle, and it is a key tenet in the Strong Program. The author detects a tension here, as Bloor apparently asserts that traditional philosophy of science deploys two kinds of explanation, and simultaneously insists that there is only one kind, i.e. social explanation. (shrink)

Stephen Law developed a challenge to theism, known as the evil-god challenge (Law (2010) ). The evil-god challenge to theism is to explain why the theist’s responses to the problem of evil are any better than the diabolist’s – who believes in a supremely evil god – rejoinders to the problem of good, when all the theist’s ploys (theodicy, sceptical theism, etc.) can be parodied by the diabolist. In the first part of this article, I extend the evil-god challenge by (...) showing that additional theist replies to the problem of evil (more theodicies, the privation view of evil, and others) also may be appropriated, with just as much plausibility, in support of the diabolist position. In the second part of the article, I defend the evil-god challenge against several objections. (shrink)

This paper provides an overview of Group Duties: Their Existence and Their Implications for Individuals.

A collective duty gap arises when a group has caused harm that requires remedying but no member did harm that can justify the imposition of individual remedial duties. Examples range from airplane crashes to climate change. How might collective duty gaps be filled? This paper starts by examining two promising proposals for filling them. Both proposals are found inadequate. Thus, while gap-filling duties can be defended against objections from unfairness and demandingness, we need a substantive justification for their existence. I (...) argue that substantive justification can be found in the normative force of commitments individuals make to others with regard to ends. Along the way, I argue that gap-filling duties must be conceptualized differently in group agents, as compared to non-agent groups: in the former, gap-filling duties can be understood as duties to “take up the slack”; in the latter, this would be a category error. (shrink)

Individuals have various kinds of obligations: keep promises, don’t cause harm, return benefits received from injustices, be partial to loved ones, help the needy and so on. How does this work for group agents? There are two questions here. The first is whether groups can bear the same kinds of obligations as individuals. The second is whether groups’ pro tanto obligations plug into what they all-things-considered ought to do to the same degree that individuals’ pro tanto obligations plug into what (...) they all-things-considered ought to do. We argue for parity on both counts. (shrink)

Many governments are failing to act sufficiently strongly on climate change. Given this, what should motivated affluent individuals in high-consumption societies do? This paper argues that social norms are a particularly valuable target for individual climate action. Within norm-promotion, the paper makes the case for a focus on anti-fossil fuel norms specifically. Section 1 outlines gaps in the existing literature on individuals’ climate change obligations. Section 2 characterises social norms. Section 3 provides seven reasons why social norms are a particularly (...) worthy target for individual climate actors. Section 4 asks which social norms individuals should emphasise, arguing that anti-fossil fuel norms have advantages over emissions reduction and offsetting norms. Section 5 outlines the pathways and mechanisms individuals might exploit to promote anti-fossil fuel norms. (shrink)

In this paper, I discuss the myriad ways that gender roles are interrogated within The Left Hand of Darkness and “When It Changed.” I first examine gender as science in §1, outlining the ways Le Guin and Russ consider and critique essentialist perspectives holding that gender roles are ‘natural’ phenomena driven by rigid biological differences between men and women. Then, in §2, I explore gender as fiction, analyzing how each text presents gender roles as discursively constructed and malleable. In §3, (...) I explicate these observations within a hybrid conceptualization of gender as science fiction and argue that this suitably describes the gender portrayals Le Guin and Russ make in their texts. (shrink)

A standard objection to socioeconomic human rights is that they are not claimable as human rights: their correlative duties are not owed to each human, independently of specific institutional arrangements, in an enforceable manner. I consider recent responses to this ‘claimability objection,’ and argue that none succeeds. There are no human rights to socioeconomic goods. But all is not lost: there are, I suggest, human rights to ‘socioeconomic consideration’. I propose a detailed structure for these rights and their correlative duties, (...) while remaining neutral on substantive moral debates. I argue that socioeconomic-consideration human rights are satisfactorily claimable and sufficiently practical. (shrink)

Individuals sometimes pass their duties on to collectives, which is one way in which collectives can come to have duties. The collective discharges its duties by acting through its members, which involves distributing duties back out to individuals. Individuals put duties in and get (transformed) duties out. In this paper we consider whether (and if so, to what extent) this general account can make sense of states' duties. Do some of the duties we typically take states to have come from (...) individuals having passed on certain individual duties? There are complications: states can discharge their duties by contracting fulfilment out to non-members; states seem able to dissolve the duties of non-members; and some of states' duties are not derived in this way. We demonstrate that these complicate, but do not undermine, the general account and its application to states. And the application has an interesting upshot: by asking which individuals robustly participate in this process of duty transfer-and-transformation with a given state, we can begin to get a grip on who counts as a member of that state. (shrink)

The foundational principles of representative democracy are under attack globally. What we desperately need are enlightened and persuasive public intellectuals who can help us see through the fog of our fear, anger, and disillusionment, to find our rational political commitments again. One of these public intellectuals is undoubtedly Yuval Noah Harari, the bestselling author of three recent books – Sapiens, Homo Deus, and 21 Lessons for the 21st Century. Harari is also a frequent contributor in the popular press, and a (...) guest on shows, podcasts, panels, and as a keynote speaker. Add to all this that Harari is acting on his lofty academic ideals through ‘Sapienship’, a multidisciplinary organization he cofounded that advocates for global responsibility, clarifies the global conversation, and focuses attention on the most important global challenges. I single out Harari because I presume many readers will be familiar with his work. He is certainly one of the fastest rising stars of public intellectualism. Unfortunately, his work is undercut by the philosophical positions he put forth in his first bestselling book, Sapiens. In this review/critique I wish to show that in order for Harari advance a coherent political or ideological argument, he must first shore up his philosophical commitments. (shrink)

The dead donor rule justifies current practice in organ procurement for transplantation and states that organ donors must be dead prior to donation. The majority of organ donors are diagnosed as having suffered brain death and hence are declared dead by neurological criteria. However, a significant amount of unrest in both the philosophical and the medical literature has surfaced since this practice began forty years ago. I argue that, first, declaring death by neurological criteria is both unreliable and unjustified but (...) further, the ethical principles which themselves justify the dead donor rule are better served by abandoning that rule and instead allowing individuals who have suffered severe and irreversible brain damage to become organ donors, even though they are not yet dead and even though the removal of their organs would be the proximal cause of death. (shrink)

In this paper, we focus on the moral responsibility of organized groups in light of historicism. Historicism is the view that any morally responsible agent must satisfy certain historical conditions, such as not having been manipulated. We set out four examples involving morally responsible organized groups that pose problems for existing accounts of historicism. We then pose a trilemma: one can reject group responsibility, reject historicism, or revise historicism. We pursue the third option. We formulate a Manipulation Condition and a (...) Guarding Condition as addendums to historicism that are necessary to accommodate our cases of group responsibility. (shrink)

Pascal’s Wager involves expected utilities. In this chapter, we examine the Wager in light of two main features of expected utility theory: utilities and probabilities. We discuss infinite and finite utilities, and zero, infinitesimal, extremely low, imprecise, and undefined probabilities. These have all come up in recent literature regarding Pascal’s Wager. We consider the problems each creates and suggest prospects for the Wager in light of these problems.

Are obligations of collective agents—such as states, businesses, and non-profits—ever overdemanding? I argue they are not. I consider two seemingly attractive routes to collective overdemandingness: that an obligation is overdemanding on a collective just if the performance would be overdemanding for members; and that an obligation is overdemanding on a collective just if the performance would frustrate the collective’s permissible deep preferences. I reject these. Instead, collective overdemandingness complaints should be reinterpreted as complaints about inability or third-party costs. These are (...) not the same as overdemandingness. Accordingly, we can ask an awful lot of collective agents. (shrink)

When we say that ‘the government should be ashamed’, can we be taken literally? I argue that we can: organisations have duties over their emotions. Emotions have both functional and felt components. Often, emotions’ moral value derives from their functional components: from what they cause and what causes them. In these cases, organisations can have emotional duties in the same way that they can have duties to act. However, emotions’ value partly derives from their felt components. Organisations lack feelings, but (...) can have duties to increase the likelihood that their members have relevant emotions (with the right felt components), in virtue of and in accordance with their role in the organisation. To systematise these conclusions, I provide a taxonomy of organisations’ – and individuals’ organisationally situated – emotional duties. This taxonomy will enable scholars of electoral politics, international politics and public policy to systematically integrate emotions into the study of organisations. (shrink)

Algorithmic systems and predictive analytics play an increasingly important role in various aspects of modern life. Scholarship on the moral ramifications of such systems is in its early stages, and much of it focuses on bias and harm. This paper argues that in understanding the moral salience of algorithmic systems it is essential to understand the relation between algorithms, autonomy, and agency. We draw on several recent cases in criminal sentencing and K–12 teacher evaluation to outline four key ways in (...) which issues of agency, autonomy, and respect for persons can conflict with algorithmic decision-making. Three of these involve failures to treat individual agents with the respect they deserve. The fourth involves distancing oneself from a morally suspect action by attributing one’s decision to take that action to an algorithm, thereby laundering one’s agency. (shrink)

ABSTRACT: So far in this book, we have examined algorithmic decision systems from three autonomy-based perspectives: in terms of what we owe autonomous agents (chapters 3 and 4), in terms of the conditions required for people to act autonomously (chapters 5 and 6), and in terms of the responsibilities of agents (chapter 7). -/- In this chapter we turn to the ways in which autonomy underwrites democratic governance. Political authority, which is to say the ability of a government to exercise (...) power, may be justifiable or not. Whether it is justified and how it can come to be justified is a question of political legitimacy. Political legitimacy is another way in which autonomy and responsibility are linked. This relationship is the basis of the current chapter, and it is important in understanding the moral salience of algorithmic systems. We will draw the connection as follows. We begin, in section 8.1, by describing two uses of technology: crime predicting technology used to drive policing practices and social media technology used to influence elections (including by Cambridge Analytica and by the Internet Research Agency). In section 8.2 we consider several views of legitimacy and argue for a hybrid version of normative legitimacy based on one recently offered by Fabienne Peter. In section 8.3 we will explain that the connection between political legitimacy and autonomy is that legitimacy is grounded in legitimating processes, which are in turn based on autonomy. Algorithmic systems—among them PredPol and the Cambridge Analytica-Facebook-Internet Research Agency amalgam—can hinder that legitimation process and conflict with democratic legitimacy, as we argue in section 8.4. We will conclude by returning to several cases that serve as through-lines to the book: Loomis, Wagner, and Houston Schools. -/- The link below is to an open-access copy of the chapter. (shrink)

ABSTRACTThe Assistance Principle is common currency to a wide range of moral theories. Roughly, this principle states: if you can fulfil important interests, at not too high a cost, then you have a moral duty to do so. I argue that, in determining whether the ‘not too high a cost’ clause of this principle is met, we must consider three distinct costs: ‘agent-relative costs’, ‘recipient-relative costs’ and ‘ideal-relative costs’.

A plausible thought about vagueness is that it involves semantic incompleteness. To say that a predicate is vague is to say (at the very least) that its extension is incompletely specified. Where there is incomplete specification of extension there is indeterminacy, an indeterminacy between various ways in which the specification of the predicate might be completed or sharpened. In this paper we show that this idea is bound to founder by presenting an argument to the effect that there are vague (...) predicates which cannot be sharpened in such a way as to meet certain basic constraints (of penumbral connection and public accessibility) that must be imposed on the very notion of a sharpening. (shrink)

In order for states to fulfil their moral duties, costs must be passed to individual citizens. This paper asks how these costs should be distributed. I advocate the common-sense answer: the distribution of costs should, insofar as possible, track the reasons behind the state’s duty. This answer faces a number of problems, which I attempt to solve.

In his article, “The Strong Program and Asymmetrical Explanation of the History of Science: A Reply to Collin” (Shahryari 2022b), Shahram Shahryari responds to my comments (in Collin 2022) upon his original article, “A Tension in the Strong Program: The Relation between the Rational and the Social” (Shahryari 2022a). I believe that in this new contribution, Shahryari changes the subject as compared to our original discussion. Hence, before I comment upon his recent contribution, I want to recapitulate briefly the content (...) of that discussion. (shrink)

Many roles are situated within organizations. The occupants of these roles often confront a dilemma between (i) the occupancy conditions, performance conditions, and functions of the role, as bestowed upon the role by the organization’s decision-making procedures, and (ii) the occupancy conditions, performance conditions, and function that the role should ideally have. This chapter argues that this dilemma should be resolved in favour of (ii). Yet this does not require forgoing role-based considerations in favour of extra-role considerations. Instead, we should (...) conceptualize organizationally specified roles as being one token of an underlying role-type. The underlying role-type provides the organizational role-token with its fundamental occupancy conditions, performance conditions, and function. When the token is a poor instance of its type, organizational role-occupants have obligations—grounded in the fundamental aspects of the role—to challenge this. These are role obligations that call upon one to alter one’s role obligations. (shrink)

In Wollstonecraft’s early writings, she articulates the foundational theological and philosophical principles that would underpin her work throughout her career. One difference between her early and later work lies in the way that the values to which she refers are combined. Whereas Wollstonecraft at first appeals to the separate ideals of independence, equality, and virtue, from the 1790s onwards she integrates these into a characteristic republican framework that was in common use amongst dissenting theorists at the time. The set of (...) values on which Wollstonecraft draws, and the version of the republican framework that she develops, closely resemble those of Richard Price with whose work she was familiar. Examining the structural similarities between their respective models, I argue, gives us an insight into the systematic manner of aspects of Wollstonecraft’s own thought. It also allows us to see how Wollstonecraft goes beyond the republicanism of Price and others as she develops her own feminist solutions to the problems of structural domination. (shrink)